Ester Naomi Perquin

Lowlands

In het begin was er dit: een zee van groeiend gras, een horizon
te lang om te vertellen, een onbetrouwbare lucht. Vogels, 
zeggen ze, vlogen hier soms plotseling op 
alsof er op ze werd geschoten – 

Er was een feest dat niemand had om het te vieren. Er was muziek 
op zoek naar oren, een massa naar volledigheid. Er was 
nat gras en zwarte, omgewoelde aarde die 
niemand nog naar boven haalde. 

Elke grote schepping is begonnen met een misverstand. Je trekt
je polsband om op het papier en noemt het: een wereld
in je hand. En dan? De Lowlander vermenigvuldigt 
wat hij vindt: het dreunen van een bas, armen
in de lucht, een stem die zingt. 

Er komt een tijdperk voort uit een begin. Je plant een haring 
en je oogst er negen. Je rolt een slaapzak uit en treft er 
anderen in aan. Je deelt zonder vragen je biertje, 
je liefde, je zaklamp, je naam. 

Dit is nu de hemel, zeggen ze. Er is geen dak. Zonlicht valt er
door het tentdoek heen en zelfs ’s nachts hoor je niet 
hoe leeg het was: de horizon, het gras, de lucht. 

Het blijft hier licht terwijl het feest zich viert en kijk:
wie er geweest is blijft er deel van, wie hier 
ooit wegging komt weer terug.