Anne Vegter

Kiezen voor het avondland

Ik was een kind, we speelden Europaatje.
Ik reisde op een blinde kaart. 
Mijn twee vingers waren wieken, in de holte 
van mijn hand had ik mijn halfzus meegevouwen,
op mijn duim bereikten we haar verre kust.

Ze schreef haar naam in hete grond,
telde gebroken tegels van haar huis,
klom verschrikt over de rotsen terug naar zee.
Er komt de dag waarop de levenden
plaats maken voor de doden. Dan raast

een storm over het water. Angst vaart.
We speelden Op het nippertje in leven 
en gelukje. O, breek Europa aan
als een bewaakt fortuin! Open haar slot!
We wiekten hoog boven het continent,

tilden rivieren op, we schudden kathedralen,
we zongen madrigalen over grenzen 
en we landden op het schiereiland. 
Thuis kroop mijn halfzus uit mijn hand,
we wilden spelen en we kozen Avondland.