Ester Naomi Perquin

Actie in het onderwijs

Op televisie zegt een meneer dat er niet zoveel geld is
voor meesters en juffen. En ik weet niet of hij liegt
maar hij kijkt wel een beetje vies, alsof hij 
een bord vol beestjes leeg moet eten.

Er zijn veel mensen bij, met camera’s. Ze willen dingen weten. 
Ze praten over investeren, over de toekomst van het leren 
en ze vragen of hij weet wat domheid kost. 
De meeste klinken nogal boos.

En die meneer krijgt rode wangen, zijn stem raakt langzaam 
in de knoop, ze vragen steeds maar dingen waar hij
geen antwoorden op heeft. Ze zeggen dat hij geld 
in mooie woorden heeft gestopt. Slecht heeft opgelet. 
Dat zijn rekensom niet klopt.

Hij zegt iets en stopt en zegt iets en stopt.
Zijn zinnen vallen steeds kapot. En ik weet hoe dat is:
als je iets graag wil zeggen maar je hoofd het vertikt. 
Dan komt er niets meer. Ik vind het 
wel zielig voor die meneer.

Daarom mag hij morgen best mijn meester lenen.
Want die kan hem leren hoe dat moet:
eerst goed denken, dan goed delen.