Ester Naomi Perquin

Ongevraagd advies

Geef het land aan wie het weet te liggen: prachtig 
onder zeeniveau, midden in het paradijs.

Geef het de manken, de blinden, de stamelaars 
en slissers. De zwijgers. 

Geef het de oude man die 's ochtends vroeg gaat vissen, 
alleen om zijn vrouw te ontlopen – wij zijn ook 
die man, die vrouw, wij zijn ook die vissen. 

Geef het de vrouw die kinderen leert: neem zebra's te voet, 
sla terug als je geslagen wordt, zorg altijd voor je hond.

Geef het wie er weg wil maar het niet kan missen. 
Wie blijft. Wie grenzen kent, de scheve gevels 
en de aarde. Wie niets van aangepaste prijzen weet 
maar wel van actuele waarde. Schrik niet.

Breek het schreeuwen open, kijk: ook daar zitten wij, 
schouder aan schouder om het vuur, grommend 
en hoopvol. Te wachten. Te staren.

Geef het land aan wie het ternauwernood maar stralend 
vast zal houden, geef het wie het amper past.

Kijk verder dan de meest geplakte posters, negeer 
de zachtste woorden, de wanen en de lach – 
geef je land, je stad, je tijd uit handen.

Maar geef één stem weg.
Nooit de macht.
Geef het land aan wie het weet te liggen: prachtig 

onder zeeniveau, midden in het paradijs.

Geef het de manken, de blinden, de stamelaars 
en slissers. De zwijgers. 

Geef het de oude man die 's ochtends vroeg gaat vissen, 
alleen om zijn vrouw te ontlopen – wij zijn ook 
die man, die vrouw, wij zijn ook die vissen. 

Geef het de vrouw die kinderen leert: neem zebra's te voet, 
sla terug als je geslagen wordt, zorg altijd voor je hond.

Geef het wie er weg wil maar het niet kan missen. 
Wie blijft. Wie grenzen kent, de scheve gevels 
en de aarde. Wie niets van aangepaste prijzen weet 
maar wel van actuele waarde. Schrik niet.

Breek het schreeuwen open, kijk: ook daar zitten wij, 
schouder aan schouder om het vuur, grommend 
en hoopvol. Te wachten. Te staren.

Geef het land aan wie het ternauwernood maar stralend 
vast zal houden, geef het wie het amper past.

Kijk verder dan de meest geplakte posters, negeer 
de zachtste woorden, de wanen en de lach – 
geef je land, je stad, je tijd uit handen.

Maar geef één stem weg.
Nooit de macht.